Ο εφιάλτης στο δρόμο με τους στόκους

Καημό το είχα ρε παιδί. Χρόνια ολάκερα ένα πράμα. Καημό να αγοράσω πλυντήριο πιάτων να γλυτώσω τη μπουγάδα του κατσαρολικού. Γιατί πες μου ότι θες, βάλε με να κάνω ότι δουλειά θες. Μη με βάλεις μόνο να ξεσκονίσω να σιδερώσω και να πλύνω πιάτα. Θα μου πεις βέβαια, αμα δε κάνεις κι αυτά τι σκατά θα κάνεις κυρά μου μέσα στο σπίτι; Ε πως. Τόσες άλλες δουλειές έχει το σπίτι. Από βαριές μέχρι ελαφρές. Ανέλαβε εσύ αυτά τα τρία και εγώ σου κάνω όλα τα υπόλοιπα.
Το έχω χρόνια τώρα φιλοσοφήσει το πράμα. Και ενώ για το σιδέρωμα βρήκα λύση - καταργήσαμε τα πουκάμισα επί τω πλείστων - για το ξεσκόνισμα τι να κάνω το ανέχομαι με βοηθό μου το σουίφερ - πως το λένε εκείνο το θαυματουργό πανί - με τα πιάτα είχαμε θέμα. Ή θα τα έπλενε άλλος ή θα έπερνα πλυντήριο. Κι επειδή το πρώτο πολύ σπάνια παίζει κατέληξα στο δεύτερο.
Και το πήρα. Μεταλλικό χρώμα, μικρό να χωρά στον πάγκο επάνω μιας και ο σπιτονοικοκύρης - που να του καεί το βίντεο, το ντιβιντί, το δορυφορικό και να μένει αξύριστη η γυναίκα του συνέχεια - δεν είχε προβλέψει χώρο στο ντουλάπι.
Και το καμάρωνα και το ξεσκόνιζα μέχρι να συνδεθεί - με τις συνδέσεις τον συσκευών έχω άλλο θέμα πάλι, πάντα αγοράζω συσκευή και τη συνδέω δέκα μέρες μετά - και επιτέλους μετά από πολλές μετάνοιες βρήκαμε υδραυλικό. Όοοοοοοοοοχι βέβαια έλληνα. Σιγά μην ερχόταν έλληνας για μια τέτοια ψιλοδουλειά. Ρουμάνος. Που αφού το κοίταξε απ' εδώ, το κοίταξε απ έκεί σα να ήταν μηχάνημα του διαβόλου απεφάνθει... "Πρέπει κάνουμε τρύπα σε ντουλάπι"...
Όπα φρένο μάστορη γιατί καραδοκεί και ένας σπιτονοικοκύρης κολλημένος - αλλοδαπός κι αυτός μην το ξεχνάμε. Κι εκεί κολλά το θέμα. Δώσε βρε κουμπάρε άλλη ιδέα έτσι που να χαρείς τη Ρουμανία σου.
Άλλη λύση να το βάλουμε μέσα στο ντουλάπι - κάτω από το νεροχύτη - αλλά θα πρέπει να βγουν οι πόρτες του ντουλαπιού.
Βουρ λέει το έτερον ήμισυ. Φρένο λέω εγώ. Μ' έτρωγε βλέπεις το όλο θέμα. Βρε λες να έχουμε αγκαλιές με τον σπιτονοικοκύρη; Βρε κάτσε μην ανοίξουμε πόλεμο τώρα που λήγει και το συμβόλαιο μας και καμιά διάθεση δεν έχω να παίζω πάλι το δράμα του ξεριζωμένου και να ψάχνω καλοκαιριάτικα για νέα φωλιά να στεγάσει τη μούρλα μου.
Στήνω καρτέρι στον σπιτονοικοκύρη - που αν δεν το είπα το λέω τώρα, να του πιάσει ψύλλους το κεφάλι και να μην τις βγάζει με τίποτε - του αναφέρω το συμβάν με το ωραιότερο χαμόγελό μου και με το βλέμα το τσαχπίνικο να τρεμοπαίζει... κι εκεί αρχίζει η σφαγή.
Και δε θα μου καταστρέψεις εσύ το σπίτι. Και δε θα κάνεις τρύπες και δε θα ξηλώσεις πόρτες.
Μάταια να παλεύω εγώ να του εξηγήσω πως ουδεμία τέτοια πρόθεση είχα. Το μόνο που ήθελα η έρμη ήταν να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη.
Να φωνάζει να χτυπιέται και να ωρύεται - με δεύτερη φωνή τη γυναίκα του ξέχασα να σας πω, που αν δεν το ανάφερα το αναφέρω τώρα που να της πέσει το βυζί και να σπάει τα μάρμαρα όποτε ανεβαίνει στον τρίτο - και εγώ να παλεύω να καταλάβω ποιος του πάτησε το λαιμό και δεν τον είδα.
Κι εκεί που λέω από μέσα αει σιχτίρ εσύ και η Αλβανία σου και ο μαλάκας που σας επέτρεψε την είσοδο στη χώρα, ακούω το φοβερό και τρομερό "Δεν έδωσα εγώ έγκριση για πλυντήριο πιάτων. Δε συμφώνησα να το αγοράσεις".
Κι εκεί μεταξύ μιας σειράς εγκεφαλικών και οξέων εμφραγμάτων του μυοκαρδίου από τα νεύρα και την απορία και ενώ ήδη έχω αρχίσει και τον πλησιάζω με τα χέρια απλωμένα ενώ παράλληλα νιώθω τα χέρια της πεθεράς να με τραβάν με μανία προς τα πίσω, αναρωτιέμαι...
Πόσο μαλάκας πρέπει να είναι ο άνθρωπος για να μου λέει πως πρέπει να του ζητήσω την άδεια για τις αγορές που κάνω;
Πόσο μαλάκας πρέπει να είναι για να επικαλλείται κάτι τέτοιο μπροστά σε μια τρελή που ήδη το μάτι της έχει κάνει δυο ολόκληρες στροφές και μια μισή;
Πόσα παράθυρα στοκάρω με το στόκο που έχει στο μυαλό του ο συγκεκριμμένος;
Γιατί ρε γαμώτο όσο και αν το έψαξα το θέμα πουθενά κανένας νόμος δε λέει πως ο ενοικιαστής πρέπει να ζητά την άδεια από τον ιδιοκτήτη για να αγοράσει το οτιδήποτε.
Για την ιστορία και μόνο το πλυντήριο λειτουργεί. Το πως είναι άλλο θέμα. Το αν θα αγκαλιαστούμε ξανά με τον σπιτονοικοκύρη αυτό είναι άλλο πάλι.
Η συνέχεια του θέματος επί του πλυντηρίου...

Γαμώ την ατυχία μου γαμώ...

Με μια διάθεση μελαγχολική. Με ένα σωρό στο κεφάλι. Ευχάριστα, δυσάρεστα, γελοία, σοβαρά. Όλα μαζί ένας αχταρμάς κι εγώ στη μέση.
Προσδοκίες? Επιθυμίες? Όνειρα? Που, πως και γιατί.
Και μπήκε λέει Φθινόπωρο. Πότε ρε παιδιά? Και απο που μπήκε και δεν το καταλάβαμε?
Το καλοκαίρι που πήγε? Γιατί εγώ μήτε το είδα μήτε το κατάλαβα.
Μα... διακοπές... άδεια... Ναι εδώ ακριβώς γελάμε.
Εγώ μόνο ζέστη κατάλαβα. Ζέστη που μ' έκανε και παπί έφευγα παπί γυρνούσα στο σπίτι καθημερινά.
Καλοκαίρι ρε παιδί μου λέγετε αυτό.
Χέστηκα πως το λένε.
Διακοπές γιόκ. Οπότε αφού δε μπορούσα ν' απλώσω το θεϊκό κορμί μου (μπουαχαχα) στην παραλία, χέστηκα πως τη λένε την εποχή. Καλύτερα να έκανε κρύο και να έβρεχε. Αν μη τι άλλο δε θα άφηνα καθημερινά 8 λίτρα ιδρώτα στις λεωφόρους και στα λεωφορεία.
Λεωφορείο εν τω μέσω του Αυγούστου τίγκα στον παππού που τρώει σκόρδα για την πίεση και τον πακιστανό που επιμένει να τρώει ότι βρει μπροστά του. Ενίοτε και το περιεχόμενο της μύτης του.
Ναι το έζησα κι αυτό.
Δεν έφτανε που έζεχνε από τον ιδρώτα και την απλυσιά έκανε και πλαστελίνες τα της μύτης του και τα έτρωγε αδιακρίτως κι αυτά κάτω ακριβώς από τη μούρη μου. ΑΙΣΧΟΣ
Δεν είμαι ρατσίστρια, όχι ειλικρινά.
Αλλά γαμώ την ατυχία μου γαμώ.
Δεν είμαι ούτε της αντιφιλοζωικής. Αλλά τη φόλα θα τη ρίξω. Στο διπλανό μπαλκόνι με τα δυο σκυλιά.
Τα δυο σκυλιά που όλο το γ*^(*)*(^%$#νο καλοκαίρι γαυγίζουν κατουράν και χέζουν σε 2 τετραγωνικά μπετόν επειδή η σκύλα η αφεντικίνα τους τα έχει παρατήσει εκεί και κάνει ντόλτσε βίτα. Θα τη ρίξω τη φόλα σίγουρα. Την ώρα που η σκύλα θα είναι έξω στα 2 τετραγωνικά και ελπίζω να τη φάει η ρουφιάνα.
Τα σκυλιά κάποιος φιλέσπλαχνος θα βρεθεί να τα μαζέψει. Του κερατά δλδ. (πού' σαι Βιβήηηηηηηηηηηηηη?????)
Μελαγχολική διάθεση λοιπόν. Και όχι μόνο. Έχω αρχίσει και μελετώ συστηματικά τους Βίους. Όχι των αγίων. Αλλά των αιμοσταγών δολοφόνων. Τώρα τελευταία κοιτάζω πολύ έντονα ένα κουζινομάχαιρο....
Αλήθεια αν κάνω φτού κι αμπάριζα και βγώ πόσο λέτε να μου κοστίσει?