Monday, December 8, 2008

Όλοι νεκροί, κι αυτοί κι εμείς κι εσείς

Σταματίνα Κανελοπούλου ετών 21 (17/11/80)
Ιάκωβος Κουμής ετών 26 (17/11/80)
Καλτεζάς Μιχάλης ετών 15 (17/11/85)
Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ετών 15 (6/12/2008)


Όλοι νεκροί. Άλλοι από γκλόπς και άλλοι από σφαίρες αστυνομικών. Όλοι όμως με τρία κοινά στοιχεία. Όλοι τους νέοι, όλοι τους παιδιά μιας μάνας που τα κλαίει και θα τα κλαίει μέχρι να σβήσει κι αυτή και όλοι τους παιδιά ενός κράτους άκρατου και ακέφαλου. Αδύναμου να αντιμετωπίσει την αλήθεια κατά πρόσωπο και να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές.
Όχι δε θα πολιτικολογήσω. Ποια είμαι στην τελική που θα το κάνω αυτό;
Είμαι απλά μια μάνα. Με παιδιά σε κοντινή ηλικία μ'; αυτά που χάθηκαν. Μια μάνα που κάθε φορά που τα βλαστάρια της ξεχύνονται στους δρόμους για να πάνε στο σχολείο, στη διασκέδαση, στη βόλτα στο περίπτερο, τρέμω και λαχταράω για το αν θα γυρίσουν πίσω.
Και δεν τρέμω μήπως τους τύχει το ίδιο κακό. Τρέμω γενικώς. Τρέμω από την πρώτη μέρα που είδαν τη ζωή.
Μάνα και του αστυνομικού, μάνα και του παιδιού. Τα γεγονότα αναμφισβήτητα και ο πόνος υπάρχει και θα υπάρχει. Όλα αυτά που γίνονται τώρα, οι συγνώμες, τα συλλυπητήρια και οι ξεσηκωμοί θα ξεφουσκώσουν και θα μείνουν μόνο ο πόνος η οδύνη και ένα αναπάντητο γιατί στο βουβό στόμα της κάθε μάνας.
Δε σας πιστεύω κύριοι. Δε σας πιστεύω. Δεν πιστεύω ούτε εσάς που παραιτήστε και καλά, ούτε εσάς που βγαίνετε και στέλνετε τον «πόνο» σας και τα «συλλυπητήρια» σας. Ψεύτικες συγνώμες, ψεύτικος πόνος. Κρυφή αλήθεια τα ποσοστά. Τα τηλεοπτικά, τα πολιτικά
Δεν πιστεύω ούτε εσάς που μανιασμένοι ξεχυθήκατε στο δρόμο και αγωνίζεστε για το δίκιο των αδικοχαμένων. Δε δέχομαι τα «αγνά» σας αισθήματα και τον πόνο σας για το παλικάρι που ποτέ δε θα ξαναγκαλίασει η μάνα.
Όλοι στο παιχνίδι των εντυπώσεων παλεύετε να βγείτε πρώτοι. Και οι μεν θυμηθήκατε να βγάλετε από το ντουλάπι την ανθρωπιά σας, οι δε αποφασίσετε να τιμωρήσετε το κράτος, κάνοντας πιο φτωχούς τους φτωχούς συνανθρώπους σας σπάζοντας και καίγοντας περιουσίες αμέτοχων κακομοίρηδων.
Ο μικρός θα γινόταν ήρωας είτε έφευγε από τη ζωή είτε όχι. Εσάς κύριοι αντιεξουσιαστές σας βολεύει που έφυγε. Σας έδωσε το πάτημα που περιμένατε.

ΔΕ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΩ.
Μπάτσος και πολίτης. Αιώνια μάχη πυροδοτούμενη από στενόμυαλους και καθυστερημένους. Μια μάχη όμως που στην ουσία απλά υπερκαλύπτει την αλήθεια. Την αλήθεια που δεν είναι άλλη πως είμαστε μαριονέτες στα χέρια των λίγων. Πρόβατα στη σφαγή κατ'; εντολή πότε των δεινοσαύρων και πότε των φιντανιών.

Με ποιο δικαίωμα μωρέ παίζεται τα παιχνίδια σας πάνω στον πόνο της μάνας;
Με ποιο δικαίωμα πάτε να κερδίσετε τη μάχη με ασπίδα το κουφάρι ενός νεκρού;
Τα σκουλήκια λένε δεν τρώνε σκουλήκια. Καιρός ν αρχίσουν να το κάνουν.

Δε θέλω να μπω στη λογική, φταίει ο μπάτσος, φταίει το θύμα, φταίει η μάνα.
Ποιος είναι ο θύτης τελικά και ποιο το θύμα;
Φταίμε όλοι μας. Που δεν αντιδρούμε που δεν αγανακτούμε.

Είτε πρόκειται για κάποιο παιδί που έφυγε στην «επέτειο» του Πολυτεχνίου για ένα χαμένο ιδανικό για μιαν Ιθάκη, είτε για ένα παιδί που απλά βρέθηκε τη λάθος ώρα στο λάθος μέρος η ουσία παραμένει η ίδια.
Μια μάνα δε θα ξαναγκαλιάσει το παιδί της και μια άλλη θα παρακαλά για το δικό της να μη τιμωρηθεί.
Και όλα τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτε άλλο από μια καλοστημένη παράσταση που μας παρασύρουν να λάβουμε μέρος και να παρακολουθήσουμε.